Ιστορίες Μόδας με την Κάτια Ζυγούλη. Τις χρειαζόμαστε;

Ίσως μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια εν έτει 2020 και με τα δεινά που έχουμε περάσει 7 ολοκλήρους μήνες να ασχοληθεί κάποιος με το θέμα της μόδας. Παρόλα αυτά ένα, από τα εγχειρήματα της δημόσιας τηλεόρασης που μου τράβηξε την προσοχή είναι «Οι ιστορίες Μόδας» με την Κάτια Ζυγούλη. Πολυτέλεια για έναν φορολογούμενο, οποίος φέτος, ακόμη περιμένει το επίδομα της καραντίνας, ενώ μέσα σε 45 λεπτά περνάνε από μπροστά του όλα τα επιθυμητά ρούχα ένδυσης και αυτός παλεύει για τα βασικά. Δεν θα σταθώ βέβαια σε αυτό το κομμάτι, όσο στο περιεχόμενο. Γιατί η μόδα και η αισθητική είναι κατά βάση προϊόντα παιδείας και αυτό φαίνεται από τη διαχείριση τόσο του επαγγελματία όσο και του καταναλωτή.
Με το πέρασμα του χρόνου έχουμε γίνει δέσμιοι μιας παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας η οποία συμπεριλαμβάνει και τη μόδα. Ως εκ τούτου η ατομική ταυτότητα έχει χαθεί και μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι εκνευριστικά ομοιόμορφο. Σε ένα κόσμο όπου το fast fashion έχει ξεφύγει σε εξευτελιστικό επίπεδο, με τα ράφια των μεγάλων καταστημάτων να αδειάζουν σε υπερβολικό βαθμό, αυτή η εκπομπή δίνει στον κόσμο την ενημέρωση που του λείπει. Επίσης, δεν θα σταθώ στα νούμερα, από ότι είδα είναι χαμηλά, όμως ζούμε σε μια ψηφιοποιημένη εποχή και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν οποιαδήποτε στιγμή τα επεισόδια στην διαδικτυακή πλατφόρμα της ΕΡΤ.
Το βασικό concept της εκπομπής είναι να επικοινωνήσει στον τηλεθεατή, τον κόσμο της μόδας, υπό το πρίσμα των δημιουργών. Μακριά από οποιοδήποτε δραματικό reality που έχει κύριο σκοπό την προβολή εφήμερων μοντέλων, ο θεατής πάει πίσω από τις κάμερες και παρακολουθεί τις ιστορίες των καλλιτεχνών. Κάθε αναδρομική ιστορία που έρχεται στο προσκήνιο είναι συναρπαστική, με άρτια προσέγγιση από τη δημοσιογραφική ομάδα. Εμπνευσμένη από την αρχαία Ελλάδα και όχι μόνο, δείχνουν τον σεβασμό στη διαδικασία της δημιουργίας και αγκαλιάζουν την τέχνη της μόδας με την παιδεία που της αρμόζει. Διότι πολλά πράγματα είχαμε ξεχάσει και ακόμη πιο πολλά αμφισβητήσει. Και αυτό είναι ένα κομμάτι που λείπει από τη νέα γενιά, η γνώση πάνω στην πρώτη ύλη, τον δημιουργό και η πορεία της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων μέσα από ποιοτική δουλειά.
Το στυλ πρέπει να είναι πλέον μελετημένο, να έχει γερές βάσεις και να μην είναι η απόρροια μιας περιήγησης στην ιστοσελίδα μιας πολυεθνικής. Οι «Ιστορίες μόδας» ανεξαρτήτως παρουσιάστριας, είναι μια καλή σειρά η οποία μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για κάποιον-κάποια (το φύλο δεν παίζει ρόλο) ώστε να μάθει την αξία του διαχρονικού ρούχου, της κομψότητας, χωρίς βέβαια να μείνει κολλημένος στα παλιά στερεότυπα. Εξάλλου, το λένε και οι δημιουργοί, επιβιώνει αυτός που προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, χωρίς να απαξιώνει το παλιό. Διότι η μόδα, κάνει κύκλους και πριν καλά το καταλάβουμε, επιστρέφουμε πίσω στις ρίζες και χρειαζόμαστε την ιστορία των πυλώνων για να πάμε με άλλη ματιά πάλι μπροστά.
Σίσσυ Λάλλου